Einde van een tijdperk ...
Inmiddels een aantal maanden geleden bracht de nekspecialist mij het nieuws dat een oude (nooit eerder gesignaleerde) breuk in mijn nekwervel, naast een hernia ook een stenose (wervelkanaalvernauwing door bot-aangroei) heeft veroorzaakt. Als ik met deze staat van mijn nek verkeerd zou landen, kan dat resulteren in een dwarslaesie.
Na een aantal vervolggesprekken met de arts en veel nadenken heb ik besloten om mij niet te laten opereren. Aan deze operatie in mijn nek zitten voor mij té veel risico’s. Over een aantal maanden zal ik weer een MRI-scan laten maken om te kijken of de hernia enigszins aan het herstellen is. Mijn droom is dat ik in de toekomst 1x per week de mat op kan om toch het geweldige spelletje te kunnen blijven beoefenen.
Mijn sportcarrière heeft me zoveel moois gebracht, waaronder geweldige herinneringen en vrienden voor het leven. Dit neem ik allemaal met mij mee. Niet te vergeten alle mensen die mij al die jaren op de voet hebben gevolgd, gesupport en financieel hebben ondersteund. Dank jullie wel, jullie hebben het voor mij mogelijk gemaakt om datgene te doen waar ik van houd; mensen keihard op hun rug gooien.
De komende maanden staan in het teken van herstel. Ook zal ik op zoek gaan naar nieuwe uitdagingen waar ik me met veel plezier en energie voor in ga zetten. Ik vind heel veel, heel erg leuk om te doen, daarom vertrouw ik erop dat dit helemaal goed gaat komen. Daarnaast geniet ik nu van de mooie mensen om mij heen waar ik nu voor het eerst in mijn leven veel tijd mee door kan brengen.
Bovenstaand bericht is (zoals alle berichten van de laatste vier jaar) van Jim zelf, maar de zeventien jaren die daaraan vooraf gingen schreef ik, als vader en misschien wel grootste fan, zijn wedstrijdverslagen.
Jim z’n avonturen waren uiteraard ook onze avonturen. Avonturen die we voor geen goud hadden willen missen. Avonturen die Jim mede gevormd hebben tot het prachtige mens dat hij vandaag de dag is. Omgaan met winst en verlies, tegenslagen in de vorm van blessures, jezelf terugknokken middels herkansingen na een verliespartij, scheidsrechterlijke dwalingen waar je geen grip op hebt toch weten te accepteren; stuk voor stuk elementen waar we in welke vorm dan ook allemaal mee te maken hebben of krijgen. De vele medailles en bekers verdwijnen uiteindelijk in dozen, maar de ervaringen die daarmee gepaard gingen draagt Jim levenslang met zich mee.
Hoogtepunten zijn er teveel om op te noemen. Deze schieten me als eerste te binnen: De zo fel begeerde zwarte band (eerste dan) op z’n 15de. Voor het eerst Nederlands kampioen worden op z’n 17de. Z’n derde dan ontvangen, omdat hij voor de vierde keer Nederlands kampioen werd. In Rusland een European Cup winnen. Maandenlang eerste staan op de ranglijst van de Europese Judo Bond. Winnen van drie wereldkampioenen (Mollaei, Muki en Casse) en ga zo maar door ...
Speciale dank hier ook aan Julie, Jim’s vriendin die maar bleef hameren op een second opinion van een toparts, die uiteindelijk de schokkende zaken in z’n nek aan het licht bracht die andere artsen over het hoofd hadden gezien. Je moet er toch niet aan denken wat er had kunnen gebeuren als hij hiermee had door blijven judoën.
De topsport reis is tot een einde gekomen, maar wat was het een mooie reis. Jim judode niet vanuit de drive om Olympisch kampioen te worden; hij stelde z’n doelen per jaar, vond het spelletje fantastisch, trainde altijd maximaal, maar bovenal genoot hij als geen ander van de reis zelf.
Wie weet, en ik hoop dit van harte, kan Jim na z’n revalidatie wel weer af en toe de mat op en komt hier daarvan ooit nog eens een verslag te staan. Dankbaar en vol trots kijk ik terug op al zijn judo avonturen.