Drie jaar later ...
Onder het mom van: zoals verwacht loopt alles anders en de aanhouder wint.
Drie jaar geleden kreeg ik te horen dat ik een dubbele nekhernia had en per direct niet meer de judomat op mocht.
De opties waren; een heftige operatie met twee titanium plaatjes in mijn nek, of stoppen met topsport. En ondanks dat judo mijn passie is, heb ik geen moment getwijfeld. Ik ging er alles aan doen om op een natuurlijke manier te herstellen en nam afscheid van mijn topsportcarrière.
Na 1,5 jaar herstellen heb ik een tweede MRI-scan laten maken en hoopte ik op herstel. Dat was er niet. Mijn nek stond nog steeds scheef na lichte inspanning, en mijn wervel drukte nog steeds tegen mijn ruggenmerg aan.
Het herstelproces ging door. Samen met mijn vriendin verkende ik andere behandelvormen. Laser-accupunctuur, accupunctuur onder stroom, yoga, spijkermatje, en verschillende nekoefeningen. Dat naast élke dag goed slapen en goed eten.
Inmiddels drie jaar later heb ik een derde MRI-scan laten maken, waar ik erg tegenop zag. Als deze scan namelijk geen vooruitgang zou laten zien, zou ik zeer waarschijnlijk nooit meer de mat op kunnen. Maar toen de arts de MRI-scan bekeek, kon hij zelf de uitslag bijna niet geloven. Mijn nek was volledig hersteld. En onlangs heb ik weer mijn eerste veilige judotraining mogen doen🥋🙏🏻 (zie blije foto).
Waarom deel ik dit? Om een stukje hoop te delen voor diegene die mogelijk zelf aan het struggelen zijn met een langdurige aandoening. Waar je na het zien van verschillende specialisten niet vooruitkomt en het gewoon echt even niet meer weet.
Mocht je zelf, of iemand kennen, die probeert van een hernia te herstellen, mag je me altijd een bericht sturen om te vragen wat ik allemaal heb geprobeerd. Ik denk graag met je mee.
PS. Heel trots op dat ik momenteel de opgedane kennis over gezondheid toe pas binnen mijn werk als coördinator sport en preventie en project in het programma circulair voedselsysteem. Kijk voor meer of volg me op Linkedin.
Drie jaar geleden kreeg ik te horen dat ik een dubbele nekhernia had en per direct niet meer de judomat op mocht.
De opties waren; een heftige operatie met twee titanium plaatjes in mijn nek, of stoppen met topsport. En ondanks dat judo mijn passie is, heb ik geen moment getwijfeld. Ik ging er alles aan doen om op een natuurlijke manier te herstellen en nam afscheid van mijn topsportcarrière.
Na 1,5 jaar herstellen heb ik een tweede MRI-scan laten maken en hoopte ik op herstel. Dat was er niet. Mijn nek stond nog steeds scheef na lichte inspanning, en mijn wervel drukte nog steeds tegen mijn ruggenmerg aan.
Het herstelproces ging door. Samen met mijn vriendin verkende ik andere behandelvormen. Laser-accupunctuur, accupunctuur onder stroom, yoga, spijkermatje, en verschillende nekoefeningen. Dat naast élke dag goed slapen en goed eten.
Inmiddels drie jaar later heb ik een derde MRI-scan laten maken, waar ik erg tegenop zag. Als deze scan namelijk geen vooruitgang zou laten zien, zou ik zeer waarschijnlijk nooit meer de mat op kunnen. Maar toen de arts de MRI-scan bekeek, kon hij zelf de uitslag bijna niet geloven. Mijn nek was volledig hersteld. En onlangs heb ik weer mijn eerste veilige judotraining mogen doen🥋🙏🏻 (zie blije foto).
Waarom deel ik dit? Om een stukje hoop te delen voor diegene die mogelijk zelf aan het struggelen zijn met een langdurige aandoening. Waar je na het zien van verschillende specialisten niet vooruitkomt en het gewoon echt even niet meer weet.
Mocht je zelf, of iemand kennen, die probeert van een hernia te herstellen, mag je me altijd een bericht sturen om te vragen wat ik allemaal heb geprobeerd. Ik denk graag met je mee.
PS. Heel trots op dat ik momenteel de opgedane kennis over gezondheid toe pas binnen mijn werk als coördinator sport en preventie en project in het programma circulair voedselsysteem. Kijk voor meer of volg me op Linkedin.
