Montenegro, waar ligt dat ook al weer?
Ik was in 1981 voor het laatst in het communistische Joegoslavië. President Tito, die toen net een jaar dood was, had het land (wat ooit bestond uit vele deelstaten) 35 jaar lang bij elkaar kunnen houden. Maar met de val van het communisme rond 1990 viel het land weer langzaam uiteen. Eerst verklaarden Slovenië en Kroatië zich onafhankelijk en later ook Macedonië en Bosnië-Herzegovina. Dit alles helaas niet zonder slag of stoot (en etnische zuiveringen). Van 1992 tot 2002 bestond Joegoslavië alleen nog uit ‘Servië en Montenegro’ en in 2003 verdwijnt de naam Joegoslavië zelfs helemaal uit de atlassen en gaat ‘Servië en Montenegro’ als aparte staat door. In 2006 verklaart Montenegro zich tot slot onafhankelijk van Servië. Zo zat het dus (kort door de bocht). Montenegro ligt tegenover de hak van de laars van Italië en is een schitterend land. Met niet alleen prachtige baaien (Kotor) maar ook met een schitterend Nationaal Park (Durmitor), beide staan op de Werelderfgoedlijst van Unesco. Lekker warm ook, het was 35 graden.

Kotor

Durmitor

Het EK vindt plaats in het hightech sportpaleis Topolica in Bar, Montenegro. Topolica is voorzien van 4200 zitplaatsen, moet genoeg zijn ;)

De splinternieuwe sporthal in Bar

Wij waren twee dagen eerder aangekomen om ook nog een beetje vakantie te vieren. We probeerden te ontspannen en niet te hard aan de spanning en de wedstrijddag te denken, maar dat was verdraaid moeilijk als je telkens langs enorme billboards reed met EK aankondigingen...

Een van de vele billboards langs de weg

Het wedstrijdsysteem op het EK is ‘quarter-final repechage’ oftewel alleen herkansingen vanaf de kwartfinale (laatste acht). Wat mij betreft een stom systeem waarin je, veel meer dan anders, geluk moet hebben bij je loting. Je moet namelijk, afhankelijk van het aantal deelnemers (minder of meer dan 32), respectievelijk de eerste twee of drie partijen winnen om aanspraak op een herkansing te kunnen maken. Stel bijvoorbeeld dat er twee favorieten elkaar in de eerste wedstrijd treffen. De verliezer kan dan direct terug naar huis, terwijl die natuurlijk capabel genoeg is om nog 3e, 5e of 7e te kunnen worden. Is gek toch? Op de tribunes hoor ik vaak de dooddoener: ‘als je kampioen wilt worden moet je van iedereen kunnen winnen’. Dat is natuurlijk wel zo, maar voor een andere podiumplek dan 1 en 2 speelt in zo’n systeem de factor geluk toch wel een erg grote rol.

Er waren vandaag 34 deelnemers in Jim z’n klasse, dus twee teveel voor een wedstrijdschema van 32. Zodoende werd het een schema van 64. In de eerste wedstrijdronde hadden dus 30 judoka’s een vrijloot, slechts 4 moesten er judoën. Deze 4 hadden dus 3 winstpartijen nodig om bij de laatste 8 te komen, de rest ‘slechts’ 2. En ja hoor, Jim zat bij die 4 en moest hier vandaag zelfs de spits gaan afbijten. Zijn naam stond al vanaf de warming-up (een uur van tevoren) op de borden en de druk bij Jim was echt niet normaal (nooit eerder was ie zo hoog zei hij later). Inherent aan de sport en het systeem is dan ook dat 1 klein foutje hier direct einde oefening kan zijn.

Zijn naam staat al vroeg op de schermen en de spanning stijgt

Schijnbaar relaxed zit hij hier met sensei HenkJan te kletsen

Eindelijk klaar staan voor je eerste wedstrijd, de druk is hoog

Eerste wedstrijd trof hij de Griek Rountolf Kourtidis, een voor Jim onbekende judoka. Al vrij snel in de partij veegt Jim Kourtidis onderuit. Echter zo hard dat Kourtidis een hele, in plaats van een halve draai maakt. Het leek wel circus. Een halve, en dan op z’n rug, was beter geweest. Het bleef dus zonder score.

Jim (wit) maakt beenveeg

De Griek kwam niet aan judoën toe en kreeg een shido (straf) voor passiviteit. Even later zette hij een heupworp in maar Jim wist hem door te sturen. Waza-ari voor Jim.

Jim stuurt Kourtidis door

Kourtidis kreeg een tweede shido, waardoor Jim een yuko erbij kreeg. Jim zette vervolgens een offerworp in (hikomi-gaeshi), scoorde hier een tweede yuko mee. Hij ging direct door op de grond en kreeg de ander in een houdgreep. Kourtidis wist eruit te komen, maar de 4 minuten waren voorbij en zo ging de winst naar Jim en kon de Griek naar huis.

Jim wint van Kourtidis

Tweede partij ontmoette hij Or Hasan uit Israël. In Tsjechië wist Jim in de golden score van hem te winnen. Hasan was dus uit op revanche. Al snel zette Hasan een worp in die Jim wist over te nemen. Ze kwamen buiten de mat terecht (de inzet was er binnen) maar de 3 mat-scheidsrechters zagen er geen score in. De scheidsrechter aan de kant die non-stop video beelden zat te bekijken legde de partij echter stil en besliste toch dat het een yuko voor Jim moest zijn (mooi systeem).

Jim stuurt Hasan door

Hasan kreeg een shido wegens passiviteit en met een offerworp (hikomi-gaeshi) wist Jim even later zelfs een tweede yuko voor te komen.

Jim (wit) scoort met offerworp een yuko tegen Hasan

Maar voorsprong of niet, Jim belandt net voor het einde in een houdgreep van Hasan. Jim probeert vanaf z’n rug met al z’n kracht naar z’n zij te draaien om zo de houdgreep te verbreken. De secondes verstreken en wij werden helemaal gek. Zou het EK hier dan stoppen voor Jim. Maar nee, hij weet naar z’n zij te draaien en z’n voorsprong te behouden. Met nog twee seconden op de klok rent Hasan op Jim af en probeert een laatste wanhoopsworp. Jim weet echter weg te stappen en Hasan door te sturen. Maar de tijd was al om. Jim wint dus ook z’n tweede wedstrijd op dit EK!

Jim wint van Hasan

Nog 1 winnen en hij zit bij de laatste 8. Zijn tegenstander is de Duitser Tim Gramkov. Twee keer eerder verloor Jim van Gramkov (in Berlijn en in Polen). De laatste keer waren ze erg aan elkaar gewaagd en heeft Jim tot vlak voor het einde voor gestaan. De spanning was weer tot een maximum gestegen. Al vrij snel zet Jim een (dubbele) beenveeg in (okuri-ashi-barai). Gramkov komt met beide benen los, maar weet net voor de landing naar z’n buik te draaien. Ik had een yuko ook geloofd, maar de scheidsrechters zagen er niets in. Helaas geen score dus (ook geen goeie foto want mijn vinger had ook last van de spanning).

Jim (blauw) veegt Gramkov, maar helaas zonder score

Er volgden inzetten over en weer. Ze leken wederom aan elkaar gewaagd. Jim kreeg een shido wegens passiviteit (?) en moest dus blijven aanvallen om de tweede straf (=yuko tegen) te voorkomen. Hij deed dit met een schouderworp (kata-guruma). In Polen had hij hier toen mee gescoord en het leek wel of Gramkov hierop had gewacht. Op de grond belandde Jim in een houdgreep en wist hier met geen mogelijkheid meer uit te komen. En zo strandde Jim hier net voor de kwartfinale op dit EK tegen een Duitser (klinkt bekend trouwens... met dien verstande dat Jim wèl de eerste twee partijen wist te winnen;)

Hij eindigde zodoende bij de laatste 16 van Europa. Op zich natuurlijk heel mooi, maar toch was de teleurstelling in eerste instantie groot. Hij verkeert echter in goed gezelschap, want bij die laatste 16 eindigde (na twee partijen) bijvoorbeeld ook Nemanja Majdov, de nummer 1 (!) van de Europese ranglijst. Nee ik begin niet weer over dit vreemde wedstrijdsysteem, waarin meedoen belangrijker lijkt te zijn dan winnen. En misschien is dat zelfs nog wel het geval ook... Jim heeft er in ieder geval heel erg van genoten. Een ervaring om nooit meer te vergeten.

Thuisgekomen bleek dat hij bevorderd was naar 5 vwo. Dus staat hem nu niks meer in de weg om z’n heftige trainingsschema af te bouwen en de weegschaal in de kast te zetten om zo lichaam en geest weer eens wat rust te geven. Ook namens Jim, iedereen heel erg bedankt voor de belangstelling en alle positieve reacties. Fijne zomer!